Od rana mnie wzięło- co i rusz zaszklą się oczy, a nawet i łzy popłyną, dusi i gniecie w różnych miejscach i ogólnie psychicznie czuję się byle jak. Powód? Cóż- już jutro Mati wyjeżdża na szkolenie wojskowe czyli tzw. unitarkę. Do przysięgi czyli przez około 2,5 tygodnia będzie skoszarowany, przeczołgany, wyćwiczony, zajęty i wszystko na rozkaz. Na dodatek będzie musiał radzić sam z różnymi problemami, których na pewno nie zabraknie. I choć doskonale wiem, że jest mądrym, dzielnym i rozsądnym człowiekiem, to jednak moje matczyne serce z jakiegoś powodu nie może być spokojne. Na pewno Mati sobie poradzi, w sumie nie powinno się wydarzyć nic groźnego, ale weź to przetłumacz emocjom! Rozum swoje, a one swoje…

Zazwyczaj jestem opanowana, emocje są jedynie chwilowe i umiem je opanować. Kiedy Kuba wyjeżdżał na studia- nie przeżywałam za mocno, nawet cieszyłam się, że potrafi być samodzielny. Kiedy był ślub Kuby- nawet mi się nie zaszkliły oczy, cieszyłam się jego szczęściem. W wielu innych sytuacjach życiowych również udawało mi się zachować spokój. Ostatnio nieco mnie dopadło, kiedy nasza kocica Cola przychorowała i wyglądało, że już umiera (ale na razie na szczęście jakoś się z choroby wygrzebała). A tu takie coś. Nie spodziewałam się po sobie takich reakcji, choć oczywiście zawsze boję się o moje dzieci. Nie powiem, że jestem bardzo zachwycona wyborem kierunku, ale akceptuję, skoro sam Mati uważa to za swoją drogę, więc to nie z tego powodu.

Na dodatek wkurza mnie reakcja innych na moje emocje. Zawłaszcza taka, kiedy to wmawia mi się, że nie powinnam czuć tego, co czuję. Tak jakbym nie miała prawa. Albo było to coś niewłaściwego. To są moje emocje i nikt inny nie ma pojęcia co czuję i dlaczego akurat tak! Zamiast wsparcia- słyszę pocieszenia, że to przecież nic takiego, będzie dzwonił, nic mu się nie stanie, nie on pierwszy itp. I tego po prostu nie mogę zrozumieć. Wystarczyłoby pozwolić mi się wypłakać, a nie częstować mądrymi teoretycznymi radami. Sama to wiem doskonale.