Tak, dziś była piękna, leniwa niedziela ze słoneczną, choć niezbyt ciepłą pogodą- ledwie 8 stopni. Co nie przeszkodziło wybrać się na spacer. Już od jakiegoś czasu miałam zamiar po raz kolejny pospacerować kładką na biebrzańskich bagnach, tylko zazwyczaj przy dobrej pogodzie nie miałam czasu, a kiedy znajdowałam wolna chwilę, to pogoda nie dopisywała. A dziś zgrało się wszystko idealnie, do tego poczucie obowiązku aż krzyczało- rusz się, ile można siedzieć z książką, trochę tlenu, trochę ruchu, dla zdrowia.

Cóż było robić- najpierw ponad 30 km samochodem, a potem iść, iść, iść wśród rozległych przestrzeni, chłonąc widoki. Od nadmiaru tlenu aż kręciło się w głowie. Widoki też były. Nawet w oddali udało nam się zobaczyć dwie sarny.

Jeśli chodzi o widoki- kiedy już prawie schodziliśmy z kładki, ostatnie kroki to był kawałek podmokłego lasu jak z filmów grozy- nagie drzewa, chaszcze, błyskające gdzieniegdzie rozlewiska wody, powoli zapadał zmrok. Nastrój bardzo ponury. Naprzeciwko nas szła para- dziewczę w butkach na wysokim obcasie z koturnem i chłopak, który z zachwytem powiedział do swojej towarzyszki- pięknie tu. Na co ona stwierdziła- na razie to tylko las i krzaki. Nie zazdroszczę jej spaceru w tych butkach, bo potem miejscami deski kładki były bardzo śliskie, dzieciaki, które mijaliśmy, urządzały tam jazdy figurowe z piruetami.

W każdym razie- mój plan minimum na niedzielę został wykonany. A od jutra jak co tydzień szara codzienność przeplatana zdarzeniami, które mogą nieco wytrącić z równowagi, rozbawić lub zaskoczyć. Jeszcze o kilku rzeczach miałam napisać, ale na razie tylko zapisuję je sobie „ku pamięci”, żeby nie robić w jednym wpisie galimatiasu. No i dzięki temu będę miała tematy na co najmniej trzy kolejne wpisy