Aż mi smutno, że skończyła się ta saga o rodzinach Lewinów, Chełmickich, Łyszkinów, Rosińskich, Wielopolskich, Piotrowskich i całej reszty bohaterów, z którymi jestem już od 13 tomów. Bo nadal nie przemogłam się do przeczytania cyklu „Zanim nadejdzie jutro”, tak samo nie jestem w stanie dokończyć „Sagi Wołyńskiej”, może kiedyś. Joanna Jax to jedna z moich ulubionych autorek, ale tematyka wschodnia jest dla mnie nie do przebrnięcia emocjonalnie.

Saga kończy się w latach 80, więc do współczesności jeszcze trochę czasu zostało. Może pani Jax zdecyduje się na opowiedzenie dalszych losów? Bardzo bym chciała, bo jest jeszcze wiele wątków, które można by rozwinąć. Nie będę opisywać, o czym jest ta książka, ani też poprzednie tomy. To po prostu trzeba przeczytać i albo się zachwycić, albo nie. Oczywiste, że kontekst historyczny nie jest przedstawiony jakoś bardzo wnikliwie. Czasem bohaterowie są opisani zbyt naiwnie albo nie do końca realnie. Ale mimo wszystko- dla mnie jest to coś pięknego. Czytam i widzę przed oczami przewijające się kadry jak z filmu. Możliwe, że gdyby kiedykolwiek ktoś się porwał na nakręcenie takiego serialu, to „Stulecie Winnych” mogłoby się przy nim schować. I chwilami tęsknię do początków, gdyby nie to, że jest tyle innych nieprzeczytanych książek, to zaczęłabym czytanie od pierwszego tomu. Ale rzadko zdarza mi się wracać do książek już przeczytanych, w zasadzie jest tylko jedna taka, którą czytałam kilka razy